“Handige hulpjes!” roept Kim. “Gaan jullie mee naar de keuken?” Twee kinderen komen vrolijk aangelopen, “Waar is I.?” vraagt Kim. “We zoeken hem wel even.” En weg zijn de twee handige hulpjes. Als ze terugkomen loopt een nukkige jongen aan hun hand mee de keuken in. “Ik heb geen zin,” zegt hij mokkend. En hij houdt zijn hoofd omlaag. “Soms moet je even iets doen waar je geen zin in hebt,” legt Kim uit. Dat is natuurlijk ook zo, I. gaat zitten met zijn hoofd in zijn handen. De andere twee hulpjes proberen hem nog een beetje op te beuren als de lading fruit op tafel komt te staan. De blik van de jongen verandert van boos naar enthousiast. “Mango!” roept hij blij, “dat is mijn lievelings.” Het keukengerei wordt uitgedeeld en zonder verdere uitleg beginnen de kinderen aan hun taak. De druiven, tomaatjes en voorgesneden stukjes mango worden verdeeld over de borden. “Kijk een babydruif!” roept A. terwijl hij het kleine druifje van de tros aftrekt en op het bord legt. I. drukt met een appelsnijder, partjes van een rode sappige appel. Hij gooit al zijn gewicht in de strijd om ook het laatste stukje appel doormidden te krijgen, daarna legt hij de partjes netjes op de borden. Hij veegt de pitjes die uit de appel zijn gevallen van tafel “Deze kun je planten hè,” zegt hij, “dan kunnen er nieuwe appels groeien.” Na een paar minuten staan er drie prachtig gevulde borden met fruit. Vanuit de hoeken komen af en toe nieuwsgierige hoofdjes tevoorschijn om te kijken welk fruit er vandaag op de planning staat. Brigit snijdt nog snel een ananas en verdeeld deze over de al bijna overvolle borden. De ontevreden bui van I. lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn.