Ochtend duik.

“Veertien, vijftien, zestien” de lippen van Monique tellen door zonder dat er geluid uit haar mond ontsnapt. In de lucht wijst ze met haar vinger denkbeeldig de matjes aan op de grond. Een aantal kinderen komt de yogazaal binnen. Ze gaan op een matje zitten en praten rustig verder, over de blokken waarmee ze net gebouwd hebben, over een knuffel die vandaag niet mee mocht, over de verjaardag die er al bijna aankomt. Als iedereen binnen is, opent Monique de kring: “Goedemorgen allemaal, fijn dat jullie er zijn. Missen we nog iemand?” Iedereen kijkt elkaar aan, als de deur opengaat en er een kind naar binnen stapt. Op zijn hoofd staat een grote duikbril, zijn pretoogjes kijken door de plastic glazen heen en zijn mond vormt een glimlach om de luchtbuis die hij tussen zijn lippen geklemd heeft. Iedereen lacht en begroet hem. “Voor mijn zwemdiploma gekregen,” zegt de jongen terwijl hij de grote duikbril bril afzet en achter zijn rug legt. Wat jonge kinderen reageren, hij krijgt complimenten en dan klinkt de stem van Monique weer. Aandachtig kijken en luisteren de kinderen naar wat Monique te vertellen heeft. Eén kind ligt op zijn buik met zijn duim in de mond. Aan zijn gelaatsuitdrukking is te zien dat hij meeleeft met het verhaal dat verteld wordt. De les gaat over luisteren naar elkaar, elkaar aankijken, je niet laten afleiden en vragen leren stellen. “Leg je knuffel maar even achter je,” zegt Monique zacht tussendoor tegen een jongen die druk aan de staart van het beestje zit te plukken, waarna ze haar verhaal vervolgd. Dan is het tijd om te oefenen, iedereen gaat tegenover elkaar zitten, het kind met de pittenzak mag als eerste vertellen en de ander luistert. De yogazaal vult zich met zacht pratende kinderstemmen die vragen, vertellen en leren.

#expeditiewijz #expeditie #basisschool #hengelo #ontdekkendleren #lerenontdekken #samenwerken #samenleren