Ik word wakker en ben meteen klaarwakker, ik spring uit bed en klim in het grote bed van papa en mama. “Vandaag ga ik naar school toch?” “Jazeker,” beamen papa en mama, “vandaag is je eerste schooldag.” Ik spring op het bed, want wat keek ik hier naar uit. Ik lig nog even bij mama te knuffelen en voel in mijn buik dat ik het toch wel spannend vind. Ik zeg het tegen mama: “Ik vind het duizend duizend spannend!” Mama snapt dat gelukkig heel goed en vraagt ook of ik er zin in heb en dan voel ik ook weer de fijne kriebels in mijn buik. Ik mag vandaag zelf kiezen wat ik aan wil, “nee mam, niet die kriebelmaillot, liever een broek”. Het mag en ik kies mijn mooie hartjestrui erbij. Normaal eet ik ’s ochtends best veel, een bord pap, fruit erin, soms nog een boterham, maar vandaag krijg ik mijn bordje pap niet eens op, ik snap het niet zo goed. Mama legt het me uit dat als er iets nieuws gaat beginnen, ook als het leuk is, kan het zo spannend zijn dat je het in je buik voelt. En soms is je buik zo vol met dat gevoel dat er gewoon geen eten meer bij in past. “Op school krijg je ook lekker te eten, dus als je straks trek hebt is er vast iets.” Pfieuw, gelukkig! In de auto naar school mag ik een liedje kiezen en samen kijken we naar buiten, welke weg we nemen en naar de herfstblaadjes die ik zie. Als we aan zijn gekomen bij school zie ik Wijzje staan. Ik snap er niets van. Hoe kan daar nu een uil staan. Hij wenkt me om dichterbij te komen. Dat doe ik dan maar en ik loop samen met papa en mama naar de ingang van de school toe. We gaan op de foto met Wijzje en dat vinden mama en papa leuk. We lopen samen naar binnen en ik mag mijn pantoffels aan doen. Boven geven mama en papa mij een dikke knuffel en ik loop met de juf mee om rond te kijken. Na een tijdje heb ik zelf zin in nog een knuffel van mama en papa en daarna ga ik spelen. De dag vloog voorbij en voor ik het wist stond mama me alweer op te wachten bij het schoolhek en kon ik vertellen dat we een taartje hebben gegeten en geen fruit omdat het een bijzondere dag was. De taart paste er nog wel bij in.
De eerste schooldag van onze dochter op ExpeditieWijz.
Lexi komt met haar pas geknipte korte koppie op ons bed klimmen met de vraag of vandaag dan eindelijk de dag is aangebroken dat ze naar school mag. Als we bevestigend antwoorden springt ze op en neer en komt ze nog even bij ons liggen. Ze zegt dat ze het ook duizend duizend spannend vindt en we hebben het er even over, ze heeft er gelukkig ook zin in. Tijdens het aankleden probeer ik als moeder toch dat ene leuke maillotje aan te doen bij haar want het staat haar zo leuk. Ze geeft (terecht want dat wist ik al) aan dat die zo kriebelt en natuurlijk moet ik deze ‘strijd’ ook niet aangaan want ze mocht ten slotte zelf kiezen. Lexi heeft niet zo’n zin in haar pap en ook andere dingen wil ze niet. Ze vindt het spannend en is nieuwsgierig naar wat de dag haar zal brengen. We praten erover en ik moet me inhouden er niet te lang op door te gaan. Er bestaat ook nog zoiets als óver geruststellen, mist z’n doel dan toch een beetje. Eenmaal onderweg is Lexi wat stil en wil vooral naar buiten kijken. We kletsen over de herfst. Aangekomen bij school zien we Wijzje staan. Wat leuk georganiseerd. Daar moeten we natuurlijk even een foto van! Samen lopen we naar binnen en maken foto’s van Lexi. Een foto van waar haar jasje hangt, hoe ze de trap oploopt en dan gaan we samen de klas in. We knuffelen haar uitgebreid en dan loopt ze met juf rond te kijken. We geven haar bewust de ruimte, maar oh wat zou ik graag haar hand vasthouden nu of wil ik dat ze mijn hand nog even vasthoudt? Ze komt dan zelf nog even een knuffel halen bij ons (heerlijk!) en gaat spelen met wat speelgoed naast de andere kinderen. Dit is toch echt ons signaal om te gaan. ‘Ik red me wel’, zegt ze hiermee. Met spanning in ónze buiken zeggen we nog een keer dag en lopen naar buiten. Trots en met een traantje voor de eerste schooldag waar ze al zo aan toe was!
Hartelijke groet, Maureen
